Al jaren was mijn grote wens om fulltime mijn eigen coachpraktijk te hebben. Het is nu preciés 2 jaar geleden dat ik die stap heb gemaakt. Ik zat toen in een heel lastige periode van mijn leven door het overlijden van mijn vader, de geboorte van mijn jongste dochter en ik was overspannen. En toch of júist toen kon ik aan alles voelen dat ik de keuze voor mezelf moest maken.
Angsten overwinnen
Dus, zou je zeggen ‘Well done, de knoop is doorgehakt, je hebt je angsten overwonnen en nu gaat het allemaal vanzelf’. Nou niet bepaald. De afgelopen twee jaar waren vooral nog verder mijn angsten voelen en onder ogen komen. Zo kwam ik erachter dat ik zelfs onzekerheden kan voelen (of creëren) als ze er niet zijn. Dit is echt dodelijk vermoeiend.
Mezelf helemaal aannemen
Dat ik dit nu openlijk opschrijf is een mega stap, want erkennen en uitspreken dat ik er niet altijd op vertrouw dat ik genoeg ben doet pijn. Daar zit een randje aan. Het oordeel is er veel eerder dan ik eigenlijk had verwacht. Mezelf helemaal aannemen zoals ik ben, als mens, als vrouw, als geliefde, als moeder, als coach, als begeleider, als … Eva.
Dit is allemaal in gang gezet door de keuze om te leven van(uit) mijn kwaliteiten. Want mijn coachpraktijk dat adem ik, dat bewoon ik, dat gaat door mij heen. Het brengt ook mij steeds verder naar mijn essentie. Dat wat ik mijn klanten gun, krijg ik dus zelf ook aangereikt.
Het is genoeg
De woorden ‘ik ben genoeg’ tegen mezelf zeggen kunnen me emotioneren en stellen me tegelijkertijd enorm gerust. Ik hoef nier meer en niet minder te doen, want het is genoeg. Als ik oprecht verbonden ben met mezelf, met de dieren en de mensen met wie ik werk dan kan het moeiteloos zijn. En kan ik genieten van wat er ontstaat.
